نمک تصفیه نمکی است که در آن ناخالصی های نامحلول مانند فلزات سنگین و همچنین ناخالصی های محلول مانند آهک، شن و ماسه طی فرآیندی در کارخانه حذف شده است.
نمک خوراکی باید از نوع ید دار و تصفیه شده باشد. نمک های تصفیه شده یددار به دلیل خلوص بالا میزان ید را بهتر و به مدت بیشتر حفظ می کنند.
نگهداری و ذخیره نمودن نمک یددار به مدت طولانی (بیش از ۶ماه) موجب از دست رفتن بخشی از ید آن می شود. برای حفظ ید در نمک، باید نمک را دور از نور و رطوبت و در ظرف در بسته پلاستیکی، چوبی، سفالی و یا شیشه های رنگی و تیره نگهداری کرد و جهت اضافه کردن آن به غذا در زمان طبخ، نمک را در انتهای پخت اضافه نمود تا ید آن در حداکثر مقدار حفظ شود.
نمک تصفیه نشده به علت داشتن ناخالصی در افرادی که سابقه بیماری های گوارشی، کلیوی و کبدی دارند و حتی مصرف مداوم آن در افراد سالم منجر به بروز ناراحتی های گوارشی، کلیوی، کبدی و حتی کاهش جذب آهن در بدن می شود.
در اواسط دهه ۸۰ هجری شمسی فعالان و مسئولان بهداشتی در ایران تغییرات گسترده ای در استاندارد نمک خوراکی ایجاد کردند و طبق استاندارد تدوین شده به شماره ۲۵ فقط به نمک های تصفیه شده با خلوص ۹۹٫۲% به بالا نمک خوراکی اطلاق گردید. لذا کارخانه های نمک، از کارخانه نمک کوبی سنتی به کارخانه های نمک تصفیه مدرن که مجهز به آزمایشگاه های کنترل کیفیت بود، تبدیل شدند.
هزینه اولیه احداث و مصرف بالای آب و گاز، قیمت نمک تولید شده را تا چند برابر افزایش داد .
اما به علت سرمایه گذاری های زیادی که در این حوزه صورت گرفته و کارخانه های زیادی که در سطح کشور تاسیس شده اند، قوانین مذکور، علیرغم ایرادات فراوان تغییری نکرده و پافشاری مسئولین بهداشتی بر مصرف نمک تصفیه شده یددار با وجود زیان بار بودن برای سلامتی، تاکنون ادامه پیدا کرده است.
بدون دیدگاه